-mezuniyet Günü-
bugün Hayat Başlıyor. Annem Ve Babamın “benim Oğlum Öğretmen Olacak” Sözleriyle Kasıldığım Günlerin Geride Kaldığı Bir Dönem Başlıyor.
geçmez Gibi Gelen Yıllar Ne Çabuk Geçti. Bu Okulu Kazandığım Günkü Halim Hala Gözlerimin Önünde. “hangi Okulu Kazandın?” Diye Sorduklarında; Kasıla Kasıla Kazandığım Okulun Ismini Uzun Uzun Söylüyordum. Laf Aramızda Uzun Cevabı Vermek Bayağı Hoşuma Gidiyordu.
-kura Günü-
bugün Öğretmenlik Için Kura Çekiliyor. Nereye Gideceğim Acaba? Arkadaşlarım şöyle Deniz Kıyısı, Güzel Bir Yerin Çıkmasını Istiyorlar. Bense Doğu Anadolu’ya Gitmek Istiyorum. Orası Da Vatan Toprağı, Burası Da. Zaten Oralarda Öğretmen Açığı Da Varmış…
-kuradan Bir Gün Sonra-
sonunda Istediğim Oldu. Doğu Anadolu’nun Küçük Bir Köyüne Öğretmen Olarak Atandım. İlçeye Binerek Geldiğim Dört Ayaklı, Uzun Kulaklı Kara Aracı Anırarak Durdu! Heyecanla Atladım Atımdan Exclamation Bir Don Kişot Cesurluğuyla Evimden Önce Okulumu Görmek Istediğimi Söyledim Beni Karşılayanlara.
Şaşkın Bakışlar Ve Homurtular Arasında Okula Doğru Yürüdük. Bir Ara: “ne Garip Adam Gardaş. Önce Okulunu Görecekmiş. Allah Allah! Bu şeherli Çocuklarda Heç Akıl Neyim Yok!” Diye Bir Homurtu Duysam Da Fazla Önemsemedim.
-okulun Önünde-
Şimdi Okulumun Önündeyim. Amannn! O Da Ne? Hayalimde Canlandırdığım Beyaz Badanalı, Üç Dört Katlı, Güzel Bahçeli Okulun Yerinde; Boyası Dökülmüş, Camları Kırılmış, Bahçesinde Tavuklar, Inekler Dolaşan, Tek Katlı Bir Binacık Duruyordu. Ama Olsun Canım! Görev Aşkımı Hiçbir şey Kıramaz!
-İlk Günler-
İyi Geçmiyor. Öğrencilerimle Diyalog Kuramıyorum. Hata Mutlaka Bende. Öğretmenliği Iyi Yapamıyorum Herhalde. Her şeyin Eksikliğini Duyuyorum. Üniversitedeki Imkanları Burada Bulamıyorum.
üç Kitapla, 33 Kişiye Ders Anlatıyorum. Tahtaya Yazı Yazarken De Dikkatli Olmak Zorundayım. Çünkü Ilk Günlerde Koskoca Kara Tahta Üzerime Yıkılıvermişti. Az Daha Eziliyordum. Şimdi Tahtayı Yerine Sımsıkı Çaksam Da Çıkardığı Garip Gıcırtılar Beni Hâlâ Korkutuyor.
-bir Yıl Sonra-
aradan Tam Bir Yıl Geçti. Koca Bir Yıl…
kahvehaneye De Gider Oldum Artık. Asırlık Bir Çınar Ağacının Altındaki Kahvehanede, Öğretmen Arkadaşlarla, Doktorla Oyun Oynuyoruz şimdi…
bu Arada Dikdörtgen şekilli, Çeşit Çeşit Renkli, Üzerinde Sayılar Olan Ve Uzunca Bir Tahtaya Dizilen Oyunu Da Öğrendim. Artık Okuldan Kahvehaneye, Kahvehaneden Eve, Evden Okula Günlük Turlarım Başladı.
yavaş Yavaş Idealleriminden Uzaklaşıyor Muyum Ne? Ailem şu Anda Benimle Gurur Duyuyor Olmalı. Artık Bayağı Da Tecrübe Kazandım. Taşları Dizme Hususunda Tabi Ki…
öğrencilerim Mi? Onlar Da Iyidirler Canım, Okula Gidip Geliyorlar…
-4 Yıl Sonra-
günler Ne Çabuk Geçti. İşte Tayinim Memleketime Çıktı. Eşyalarımı Topladım, Gidiyorum.
bir Saat Önce Bizim şu Ünlü Kara Aracı Ile Yeni Mezun Öğretmen Arkadaş Gelmiş. İlk Önce Okulunu Görmek Istediğini Duyunca Gülümsedim.
“allahaısmarladık” Demek Için Odasına Uğradım. Kitaplarını Ve Eşyalarını Yerleştiriyordu. Elini Sıktım, Hoş Geldin Dedim.
tam Kapıdan Çıkıyordum Ki:
“ha” Dedim. “kahvehane, Yolun Sonundaki Çınar Ağacının Altında! Unutma”
alıntıdır
