Türkiye'deki aydınlarda başlayan kültürel çözülme, yozlaşma ve değer erezyonu, Türkiye'nin geleceğini hem siyasi hem de toplumsal açıdan tehdit ediyor.
Atatürk'ün yıllar önce Türk milletine haber verdiği tehlike çok ciddi bir boyuta ulaştığını görmemek için kör olmak gerek...
Son yıllarda, Türkiye'nin başına gelen "din merkezli" siyasi iktidar ve onun ekseninde kendine yol bulan Orhan Pamuk ve Can Dündar gibi tanınmış Türk yazarları, ekmeğini yedikleri Türkiye'ye inanılmaz boyutlarda zarar veriyor... Dünya milletleri masal kahramanlarını bile göklere çıkarıp devleştiriken, Türk aydını kendi adını dünya tarihine yazdıran, yaşamıyla bir destana imza atan ulu önderini, her bakımdan saygınlık kazanmış bir devlet adamını ve yürekten sevilen halk kahramanını yerin dibine sokmaya çalışıyor. Böylesine değerli bir insana ve yaşamını adadığı kutsal bir davaya bu kadar vefasızlık ve hainlik olur mu? Arabesk'likle başlayan yozlaşmanın Araplaştırdığı Türkiye, Türk insanına hiç bu kadar yabancı olmamıştı. Eminin ki, Atatürk bile yattığı ama bir türlü huzur bulamadığı o kabrinde bile vatan evlatlarının zavallılığını görerek hayretler içinde kalıyor... Dünyanın öteki ucunda biz Türk kökenliler, sevgiyle kucakladığımız Amerikan aydını Barack Obama'nın Birleşik Devletler tarihine adlarını altın harflerle yazdıran başkanları Abraham Lincoln'u ve Roosevelt'i ve diğer Amerikan aydınlarını, göklere çıkardığı bir dönemde bu anlamlı sevince ortak olurken, Türkiye'nin acıklı durumu ve halkının "yozlaşma" manzaraları karşısında derin bir üzüntüyü de beraberinde yaşıyoruz.
Herhalde Can Dündar'ın düş kırıklık abidesi, son sanat şaheseri "Mustafa"yla ilgili duygu ve düşüncelerimizi en güzel Mustafa Kemal'in kendisi anlatabilirdi. Burada değerli bir dostumun bana yolladığı ve kimin yazdığını bilmediğim bu mektubu sizlerle de paylaşmayı istedim. Yorumu size bırakıyorum...
Saygılarımla.
Alp İçöz
Eğitimci Yazar
JOURNALTA - The Journal of Turkish Americans
Copyright© ALP ICOZ-2008
Ata'nın Can Dündar'a Yazdığı Mektup
Utandım Çocuk
Beni anlatan bir film yapmışsın .
Kızgınım, utanç içindeyim.
Sana değildir kızgınlığım. Filmdeki Mustafa'dan da utanmış değilim.
Başaramamışım, bundandır utancım.
Komutam altında, bu vatan için kanını akıtan Türk askerlerinden utandım.
"Özgürlük" demiştim, benim karakterimdir.
"Bilim" demiştim, tek yol göstericidir.
Sen, "Karanlıktan korkardı" demişsin benim için.
Korkardım evet. Bu ulusu boğmak isteyen karanlıklardan çok korktum.
Ama insaf be çocuk, korkup da kaçmadım ya.
Söküp atmadım mı o karanlığı bu ülkenin üzerinden?
Diktatör demişsin bir de. Hiç okumadın mı çocuk?
Nerde benim nesilleri emanet ettiğim öğretmenler?
Anlatmadılar mı sana?
Başkomutan olarak cepheden cepheye koşarken ve bütün kararları tek başıma alabilecekken neden bir meclis kurdum ben çocuk? Böyle diktatör olur mu?
Ah be çocuğum.
Neden, nasıl düşman ettiler seni bana?
Baktım aşktan, sevgiden, aileden bahseden güzel şeyler yazmışsın bugüne kadar.
Belli ki, çalışkansın, zekisin. Kara cüppeleri ile milletin ümüğüne çökmüş olan yobazları çok iyi anlarım da çocuk, seni anlayamıyorum.
Onlar zaten hiç sevmedi beni. Yüzyıllardır süren iktidarlarını çekip almıştım ellerinden.
Sevmeyecekler beni elbette...
Peki sen çocuk, sen neden kol kola girdin bu kara kalplilerle?
Dedim ya, sana değil kızgınlığım.
Başaramamışım.
Anlatamamışım demek ki özgürlüğün kıymetini, bağımsız bir ulusun, onurlu özgür bireyi olmanın ne büyük bir nimet olduğunu.
Yazık olmuş, onca vatan evladının kanına, onca ananın göz yaşına.
Veremem ki şimdi hesabı, ne o gencecik bedenlere, ne de gözü yaşlı analara.
"Bu muydu uğruna bizi ölüme gönderdiğin vatan?" derlerse.
"Bu nesiller miydi, ölen evlatlarımızın kanıyla kurduğun ülkeyi emanet ettiğin?" diye sorarlarsa ne derim ben onlara be çocuk?
Olmadı be çocuk... olmadı.
M.Kemal Atatürk
