Babası  öldü.

  Yetim büyüdü.

  Üvey evlat oldu.

  Tutuklandı.

  Hapse  atıldı.

  Sürüldü.

  İşsiz kaldı.

  (Şöyle yazıyordu o sıkıntılı   günlerde kaleme aldığı günlüğüne: Harcamalarım

  fazla değil, zira gelirim  hep az.)

  Hastalandı...

  Böbreklerinden.

  Vuruldu...

   Göğsünden.

  Mesleğinden atıldı.

  İdama çarptırıldı.

  Kardeşleri  öldü.

  Çocuğu olmadı.

  Boşandı.

  Karaciğeri iflas etti.



   Evet...

  Mustafa Kemal Atatürk bu.



  Evladı olmayan bir yetimin,  duygularını anlatın... Anlatın ki, o yetimin,

  evlatlarımıza bıraktığı  hediyenin kıymetini anlasın evlatlarımız.



  Cumhuriyet, çocuklara  anlatıldığı gibi, folk lorik bir müsamere coşkusundan

  ibaret değil  çünkü... Anlatın ki, kökeninde barınan derin hüznü kavrasınlar.



  İşte  liste yukarıda.

  Kısacık ömründe bir insanın başına ne felaket gelebilirse,  gelmiş... Bunu

  anlatın.

  Direnen...

  Teslim olmayan ruhu  anlatın.

 

  Korkmasınlar engellerden.

  Korkmasınlar yalnız  kalmaktan.

  Korkmasınlar işsizlikten.

  Korkmasınlar parasızlıktan.

   Korkmasınlar alçaklardan.

  Korkmasınlar doğrulardan.  



 Yürek  dediğin...

  Sadece organ değil arkadaş.

  Bunu  anlayın!!!